Pale Blue Dot
‘Eén achteloze blik achterom van Nasa’s ruimtesonde Voyager leidde tot een iconische ruimtefoto: de Pale Blue Dot. Dertig jaar later inspireert en verbindt het nietig stemmende beeld van de aarde nog altijd.’ (George van Hal — Volkskrant)
Naast de iconische foto van de Apollo 8 in 1968 waar astronaut Bill Anders — toen ze met hun shuttle vanachter de maan vandaan kwamen — net snel genoeg een fotorolletje in zijn camera kon frommelen om Aarde vanaf de maan te kunnen fotograferen — de eerste keer dat we onszelf zagen vanaf die afstand! — is het vrijdag 14 februari 30 jaar geleden dat de iconische foto van onze Aarde op vele malen grotere afstand werd gefotografeerd en die ‘Pale Blue Dot’ werd genoemd. Een heel klein puntje in een enorm grote massa.
Dat bracht Carl Sagan — de wetenschapper die kosmologie zo dichtbij kon brengen in zijn taal — ertoe deze tekst te schrijven:
Pale Blue Dot
“Look again at that dot. That’s here. That’s home. That’s us. On it everyone you love, everyone you know, everyone you ever heard of, every human being who ever was, lived out their lives. The aggregate of our joy and suffering, thousands of confident religions, ideologies, and economic doctrines, every hunter and forager, every hero and coward, every creator and destroyer of civilization, every king and peasant, every young couple in love, every mother and father, hopeful child, inventor and explorer, every teacher of morals, every corrupt politician, every “superstar,” every “supreme leader,” every saint and sinner in the history of our species lived there-on a mote of dust suspended in a sunbeam.
Even snel vertaald:
“Kijk nog eens naar die stip. Dat is er. Dat is thuis. Dat zijn wij. Daarop leeft iedereen waar je van houdt, iedereen die je kent, iedereen waar je ooit van hebt gehoord, elke mens die er ooit was. De verzameling van onze vreugde en lijden, duizenden zelfverzekerde religies, ideologieën en economische doctrines, elke jager en voederaar, elke held en lafaard, elke schepper en vernietiger van de beschaving, elke koning en boer, elk jong koppel in de liefde, elke moeder en vader, hoopvol kind, uitvinder en ontdekkingsreiziger, elke moraalleraar, elke corrupte politicus, elke ‘superster’, elke ‘opperste leider’, elke heilige en zondaar in de geschiedenis van onze soort leefde daar — op een stofwolk gevangen in een zonnestraal.”
― Carl Sagan, Pale Blue Dot: A Vision of the Human Future in Space
Dat stipje in die oneindigheid. Niets. En toch is het er. Waarom zouden wij dat kleine stipje in dat grote zwarte heelal verkloten door het schade te berokkenen? Het zorgvuldig ingestelde klimaat en milieu om zeep helpen? Voor wat en wiens toekomst? Waarom zouden we elkaar kleineren voor welke ideeën of verhaal waarin we tegen anderen zeggen dat ons idee of verhaal het beste verhaal is? Waarom zouden wij elkaar doden en blijven doden en de liefde voor elkaar daarmee verbieden en afsnijden? Waarom zouden we elkaar uitsluiten, laten verkommeren, honger laten lijden terwijl er overvloed is als het delen? Wie zijn wij dat we denken de ‘koning’ te zijn van het systeem?, ‘keizer’ te zijn van de verdeling wie wat krijgt en wie niet?, ‘god’ te zijn van het leven op die hele kleine vaalblauwe stip in dat oneindige universum?
Think again.
Ron van Es — founder School for Purpose Leadership
