De eenzaamheid van de koploper
Toen David Katz op een dag, en hij herinnert zich die dag nog heel goed, een oplossing bedacht voor het probleem met plastic en armoede, sprong hij geen gat in de lucht. Sterker nog, een grote eenzaamheid overviel hem. Want hij realiseerde zich tegelijkertijd dat hij het nu ook moest gaan doen. En daarmee ontstond er een weg, een pad van enorme inspanning. Van nachtenlang woelen in bed. Van meer vallen dan opstaan in het begin. Doorzetten. De droom omzetten in werkbare oplossingen. Elke dag opnieuw.
Hij zag de oplossing, hij wist dat hij het nu moest gaan doen en hij begreep ook dat dit een hele grote opgave was voor hem.
Dat is de eenzaamheid van de koploper. Nu, jaren later, en een begenadigd spreker op podia overal in de wereld, wordt hij bewonderd. Maar ik weet beter. Ja, bewondering, en helemaal terecht, maar ook, de eenzaamheid van die gigantische taak.
Kijk eens naar de korte film die we van David mochten maken toen hij te gast was op Purpose day 2018 in Rotterdam. Wat zie je, wat hoor jij?
Ik ken nogal wat idealistische ondernemers die op een dag begrepen dat er wel een oplossing was. Maar dat zij ook onderdeel van die oplossing waren, want iemand moet het werk aanvangen. Daarmee begon het avontuur van de koploper en de bij tijd en wijle grote eenzaamheid.
De buitenstaanders zien die ondernemers met hun geweldige plannen, hun idiote maar exotische oplossingen, hun schijnbaar enorme power om door te zetten en we vinden het leuk, we vinden het spannend, we komen graag een keer met ons kantoor kijken. Maar we hebben geen idee van hun eenzame strijd.
Neem eens de tijd om naar de podcast te luisteren die we maakten van de strijd van Mireille Geijsen en haar onderneming i-did. Wat hoor je tussen de regels, en soms gewoon met de regels?
De koplopers leveren een strijd die ze natuurlijk zelf zijn aangegaan. Vaak is dat ook een strijd met zichzelf. Ja, sommigen verliezen die strijd. Kunnen niet anders dan opgeven. Ze gingen ervoor, maar het was te zwaar. Te alleen. Misschien misten zij ons wel in en op hun reis. Tuurlijk, we kwamen langs, we nodigden hen zelfs uit eens te komen spreken op ons kantoor, op ons jubileum of congres, maar waren wij er echt bij, bij hen?
Onlangs stond er zo’n bericht dat wij, de consument, voor een betere wereld eerst naar bedrijven kijken. Wat doen zij? In 2009 wantrouwde 31% van ons de goede bedoelingen van bedrijven. Dat wantrouwen groeide tot 47% in 2016 en is nu nog steeds 39%. O, en de koplopers, de bedrijven van hen die het ‘goede’ willen, ja, die krijgen wel meer waardering. ‘Dat wil niet meteen zeggen meer klandizie. De meeste consumenten bepalen op basis van prijs en kwaliteit wat ze kopen.’
En daar, daar laten wij die koplopers in de steek. Leuk dat initiatief, leuk die goede bedoeling met dat bedrijf, maar je moet het niet gaan overdrijven. Dat we daar meer voor willen gaan betalen. Dat zij nu die droom zijn achterna gegaan, een droom die we stiekem zelf ook wel eens hebben gehad, maar dat wij hen daarin kunnen ondersteunen, dat is dan een paar euro’s te veel. Tussen droom en daad liggen nu eenmaal allerlei bezwaren.
Waar zijn wij in de eenzaamheid van de koplopers? Waar staan wij naast hen? Ondersteunen wij? Waar zien wij hen, horen hen en vooral waar dragen wij aan bij?
Ik moet denken aan een oud liedje van Boudewijn de Groot. Oud, maar springlevend in de betekenis. Luister maar. Wat hoor jij?
Ron van Es
